Tablosuz bir şair gibi geçiyor rüzgar
Saz çalınsa mey gülüşü bir gecenin
Karşıya bakıp hizalansa uyku
Babası karmaşık bir mafyanın
Kuyruğuna takılıyor rüzgar
Bizim ellerimiz en keskinidir gök biçimin
Basitlenmiş sokakları kimler doldurursa doldursun
Ebter hayalimizin hayaleti dolanır şimdiden
Sokağında kum misali saçılmış şehrin
Ben hiç oraya gitmedim
Orası bende suya gizlenmiş kaya gibidir
Elinden tutarsam ancak kollamak için
Suyun içini öylece görüveririm
Öğretilerin gölgesine sığınmaksızın
Bir adamı ve kadını öğrenmek nedir
Gözleri böylesine uçsuz kılan ki
Kapakları secdeye uzanır
Büyümek büyümek büyümek için
Vaktin geçmesi olanaksız
Fakat çok zaman yok
Anlatmaya gölgesini güneşin
Gözlerim dolu
Ellerimi tutabilir misin
Bu sefer nem değil
Bu sefer dümdüz gülüş
Eren Bilgiç
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder